พลลภัฒม์คืที่รักของผม

วี เรานั่งรอพี่อยู่ตรงนี้เเปบหนึ่งนะ ผมพยักหน้าให้รู้ว่าผมเข้าใจดี เดี๋ยวพี่ไปซื้อพลาสเตอร์เเละยาล้างเเผลมาให้ การเล่นสเกตบอร์ดของผมโดยมีพี่วิชเป็นคนสอนเเละตอนพี่วิชฝึกให้ผมยืนบนสเกตบอร์ดคนเดียวนั้นได้ทำให้ผมล้มหัวเข่าโดนพื้นเพราะทรงตัวไม่อยู่เเละได้เเผลมา ผมนั่งรอพี่วิชตรงมานั่งในบริเวณลานกว่างในสวนสาธารณะเเห่งหนึ่ง ผู้คนไม่เยอะมากเพราะ เวลานี้ผู้คนเริ่มทะยอยกลับกันเเล้วเพราะท้องฟ้ากำลังจะมืด

นี่ ๆ เสียงของเด็กคนหนึ่งทำไมนั่งอยู่คนเดียวละ เป็นแผลด้วยเจ็บมากไหม ผมซึ่งนั้งก้มหน้ามองดูเเผลที่เข่าตัวเองได้เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงพร้อมรอยยิ้มขณะที่เอ่ยปากถามผม เด็กคนนึงตัวเล็กมากๆ ผิวขาว ผมมันจุกโดนัท ยืนจ้องหน้าผมอยู่ น่ารัก! ในหัวของผมคิดออกเเค่ว่าน่ารัก มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือขวดน้ำก็ชี้มาที่เข่าของผม เเล้วบอกกับผมว่า ล้างแผลด้วยนะไม่งั้นจะเเผลเน่าคุณย่าเคยบอกไว้เพราะภัทรเวลามีเเผลก็ไม่ชอบล้างเเผล อะเราให้เอาไว้ซับเลือดที่แผล ไปแล้วนะ ผมมองเด็กคนนั้นกำลังเดินไป

วี พี่มาเเล้ว เสียงของพี่วิชที่กำลังเดินเข้ามาหาผมพร้อมอุปกรณ์ทำแผลกล่องเล็กๆ ที่พึ่งไปซื้อมา อ่าว! เเล้วนี่ผ้าเช็ดหน้าใคร พี่วิชมองผ้าเช็ดหน้าที่วางอยู่ข้างตัวผมพร้อมทำหน้าสงสัยเเล้วพูดขึ้นว่า ของใครละเนี้ยมองหน้าผมเหมือนต้องการคำตอบผมเลยตอบพี่วิชไปว่า ของคนน่ารัก! ผมมองผ้าเช็ดหน้าที่ข้างตัวในขณะที่พี่วิชกำลังล้างเเผลที่หัวเข่าให้ผมอยู่ ผ้าผืนเล็กๆ สีขาวบนผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมีตัวอักษรตัวเล็กๆ ปักชื่อไว้ว่า "พลลภัตม์"

ชื่อตัวละครคือชื่อที่ผู้เเต่งจินตนาการขึ้นมา ชื่อของตัวละครไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลใด เเต่นักเขียนมีการนำบุคลิกเเละอะไรหลายๆอย่างจากบุคคลที่นักเขียนรักเเละชื่นชอบมาใส่ในตัวละครด้วย การจินตนาการเป็นความสุขของใครหลายๆคนรวมถึงเราที่เป็นนักเขียน (ขออนุญาตเเทนตัวเองว่าเรานะคะ) สุดท้ายนี้นักเขียนไม่ได้มีเจตนาทำลายชื่อเสียงหรืออะไรที่ไม่เหมาะสมกับการนำบุคลิกของคนที่นักเขียนชื่นชอบมาทำลายนะคะ"ขอบคุณค่ะ"

เรื่องนี้มีคำหยาบ เเละ ตัวละครสามารถท้องได้ เผื่อใครไม่ชอบเรื่องเเนวๆนี้เราเลยขอบอกไว้ล่วงหน้าค่ะ 

Tr_trphjr